უძრავი ქონების გადასახადი: რამდენს იხდიან ევროპელი მესაკუთრეები

მსოფლიოს უმეტეს ქვეყნებში მოქალაქეები იბეგრება უძრავი ქონების გადასახადით, ზოგიერთ შტატში დაწესებულია დამატებითი გადასახადები - მუნიციპალური, რეგიონალური ან ფედერალური, ასევე გადასახადები ქირაზე და შენობებზე.

გაერთიანებული სამეფო: 2%-მდე

დიდ ბრიტანეთში ქონების გადასახადის დასადგენად, ხდება ობიექტების გრადაცია კლასების მიხედვით - სულ ათი კატეგორიაა, იაფიდან ძვირიანისკენ და აღინიშნება A-დან H-მდე. ადგილობრივი კატეგორიის თვითმმართველობის ორგანოების მიერ ყოველწლიურად დგინდება გადასახადის ფიქსირებული თანხა, გადასახადის განსაზღვრის საფუძველია რეგიონების ინფრასტრუქტურის მოვლა-პატრონობისთვის რეალურად გაწეული ხარჯები.

დიდ ბრიტანეთში უძრავი ქონების დაბეგვრის მთავარ მინუსად ითვლება ის, რომ ქონება შეფასებულია 1991 წლის 1 აპრილის მდგომარეობით. საუკუნეების მეოთხედზე მეტი ხნის განმავლობაში განხორციელებულმა ცვლილებებმა გამოიწვია ის ფაქტი, რომ 320 ათასი ფუნტი სტერლინგით (H კლასის უკიდურესი ზღვარი) შეგიძლიათ შეიძინოთ სახლი, რომელიც თანამედროვე სტანდარტებით საშუალოდაა მიჩნეული, ამიტომ ქონების მფლობელები ამ თანხის ღირებულებით და ბევრად უფრო მაღალი ანაზღაურებით იგივე თანხას იხდიან ბიუჯეტში.

გადასახადის ოდენობა შეიძლება ხელისუფლებამ 25-50% -ით გაზარდოს, თუ ბინაში ორი წელი არავინ ცხოვრობს. ეს ღონისძიება მიზნად ისახავს საიჯარო ბაზრის სტიმულირებას.

შვეიცარია: 40%-მდე

შვეიცარიის მოქალაქეები ერთდროულად იხდიან რამდენიმე სახის გადასახადს მათ ქონებაზე.

უძრავი ქონების გადაფასება ხდება ყოველწლიურად საბაზრო ღირებულებით და წმინდა ღირებულების გადასახადი (ქონების გადასახადი) გამოითვლება ამ შეფასების საფუძველზე 0,1 - 1% -ით. მეორე ტიპის საფასური პირდაპირ არის უძრავი ქონების გადასახადი (განაკვეთი 0,05-0,3%), რომლის საფუძველია საკადასტრო ღირებულება. გადასახადის მესამე სახეობა არის საშემოსავლო გადასახადი ნაქირავებ საიჯარო შემოსავალზე (კანტალური და ფედერალური გადასახადების შეჯამებისას 40%), რომლის საფუძველი განისაზღვრება როგორც ჰიპოთეტური ფულადი სარგებელი ამ ობიექტის შესაძლო იჯარით გამოკლებით გირაოს და საცხოვრებლის მოვლა-პატრონობის ღირებულებიდან. საინტერესოა, რომ მისი მნიშვნელობით, ამ უკანასკნელი ტიპის დაბეგვრა არის ერთგვარი გადასახადი საცხოვრებლის არ გაქირავებისთვის.

ავსტრია: 12%-მდე

ავსტრიაში უძრავი ქონების გადასახადის გაანგარიშების საფუძველს განსაზღვრავს რეგიონალური საგადასახადო ორგანო, როგორც წესი იგი განსხვავდება ობიექტის საბაზრო ღირებულებისგან. შესაბამისად, არსებობს ფედერალური (2%-მდე) და მუნიციპალური (10%-მდე) განაკვეთები, გამოანგარიშებული გადასახადის მთლიანი თანხა შეიძლება მიაღწიოს 12% -ს.

გერმანია: 3%-მდე

გერმანიაში უძრავი ქონების მფლობელები გადასახადს იხდიან ქონების შეფასებული ღირებულების საფუძველზე. გაანგარიშების საფუძველი გამრავლებულია ფედერალური გადასახადის განაკვეთზე (0,35%), გაზრდილი მუნიციპალური კოეფიციენტით - 280-810%. ამრიგად, მთლიანი დატვირთვა შეადგენს საცხოვრებლის შეფასების 3%-მდე.

საფრანგეთი: 22%-მდე

საფრანგეთში მოქმედებს ქონების გადასახადი (გადასახადი წმინდა აქტივებზე), რომელიც დაანგარიშებულია უძრავი ქონების მთლიანი ღირებულების 1.5% -ით, შემცირდა 1.3 მილიონი ევროთი.

მეორე საფასური - 22%-მდე განაკვეთით, იბეგრება ქონების გაქირავებიდან მიღებული შემოსავლის ნახევარი. თანხას, რომლის მიღება ჰიპოთეტურად შესაძლებელია საცხოვრებლის ქირაობისგან, განისაზღვრება ადგილობრივი ხელისუფლების მიერ.

გადასახადის მესამე სახეობა არის მოიჯარეებისა და საცხოვრებელი სახლების მომხმარებლების ანაზღაურება 22% -ით.

აღსანიშნავია, რომ მესაკუთრე, რომელიც მის ბინაში ცხოვრობს, იხდის სამივე ზემოთ ჩამოთვლილ საფასურს.

ჩეხეთის რესპუბლიკა: 2%-მდე

ჩეხეთის უძრავი ქონების გადასახადის გაანგარიშება დამოკიდებულია საცხოვრებლის არეალზე, რომელიც გამრავლებულია სპეციალური გამრავლების ფაქტორზე (1.22-მდე). საცხოვრებელი ქონების მფლობელები უნდა გადაიხადონ 2-6 CZK თითო კვადრატულ მეტრ საცხოვრებელ ფართზე და 0.75 CZK თითოეული შენობის თითოეული კვადრატული მეტრისთვის. გადასახადის მთლიანი თანხა შეიძლება გაიზარდოს 4,5-ჯერ, რაც დამოკიდებულია დასაბეგრი ობიექტის ადგილმდებარეობაზე.